داروسازی هسته‌ای (Nuclear Pharmacy/RadioPharmacy)  شاخه ای تخصصی از علوم داروسازی می باشد که هدف از آن ساخت، توسعه و کاربرد مواد پرتوزا برای تشخیص و درمان بیماری ها و تحقیقات علوم پایه داروسازی و پزشکی می باشد.

استفاده از داروسازی هسته ای به منظور کاربرد صلح آمیز انرژی هسته ای در طی جنگ جهانی دوم آغاز گردید. همزمان با اختراع سیکلوترون در سال۱۹۳۰، تعداد محدودی رادیونوکلید جهت انجام تحقیقات تولید می شدند و در سال ۱۹۴۳ با کاربرد موفقیت آمیز ^۲۰۱Tl در بررسی مطالعاتی پرفیوژن قلبی، تولید رادیو نوکلیدها جهت کاربردهای بالینی به طور قابل توجهی گسترش پيدا کرد. مفهوم رادیوفارماسی یا داروسازی هسته ای اولین بار در سال ۱۹۵۸ توسط Captain William H.Christain  عضو  (National Institute of Health) NIH  مطرح و همکار او John Christian اولین مونوگراف مربوط به رادیوفارماسی را در USP به ثبت رساند. در آن زمان دسترسی به ژنراتور Technetium-۹۹m به صورت تجاری  میسرگردید و به دنبال آن تعدادی رادیو داروی نشاندار با ^۹۹mTc تهیه شد. رادیو داروهای تکنسیم اولین بار در سال ۱۹۶۰ در کلینیک مورد  استفاده  قرار گرفتند. شایان توجه است که رادیو داروهای حاصل از تکنسیم در حال حاضر در  بیش از ۸۰ درصد مطالعات تشخیصی پزشکی هسته ای مورد استفاده قرار دارند.